TECHNICZNE ZAGADNIENIA.
W pracy najmłodszych dzieci możemy bez obawy przyjąć dość duży format papieru, np. 30X35 albo 35X40 cm. Przybory do pracy nie powinny krępować dziecka. Musi się ono przyzwyczaić do tego, że może wykonywać nie tylko małe obrazy, ale również i większe, kreślone z rozmachem.
Stopniowo i systematycznie zmieniamy rozmaite gatunki papieru, a tak samo i rozmaite techniki. Wskazany jest rysunek piórem, kredką lub szczecinowym pędzlem umaczanym w czarnej farbie temperowej. Możemy rysować czarną kredką na jasnym papierze, ale także białą na ciemnym. Wszystkie odmiany są pożądane. Dziecko zajęte nowością techniki zapomina o trudnościach kompozycyjnych i dzięki temu często lepiej pracuje. Nie możemy oczywiście przesadzać w urozmaicaniu technik. Trzeba tu zachować umiar. Zmianę należy wprowadzać wówczas, gdy istnieje w tym kierunku jakaś konkretna potrzeba, tzn. gdy poprzednia technika została już dobrze przyswojona.
W zakresie malowania możemy z powodzeniem zastosować barwne kredki, farby kryjące, temperowe lub klejowe, a także naklejanie barwnych papierów i tkanin. Wskazane jest łączenie tych technik.
W każdym razie trzeba unikać wadliwego łączenia technik rysunkowych z malarskimi. Nie należy rysunku wykonanego zabarwiać kolorami. Rysunek zostaje do końca rysunkiem, a obraz malowany należy budować od początku za pomocą barw. Kolorowanie rysunku może przejść w nawyk mechanicznego powtarzania raz wyrażonej formy, a więc może stać się przyczyną zamierania życia w obrazie. Każda nowa forma i każda nowa faza tej formy powinny być w pełni twórcze i odkrywcze.
Przy zastosowaniu takich technik, jak naklejanie barwnych papierów i tkanin, należy unikać sugerowania dziecku, jakiego koloru ma użyć dla określonego przedmiotu. Dziecko musi za każdym razem samodzielnie dokonać wyboru barwy. I w tej technice trzeba się liczyć z niebezpieczeństwem naturalistycznego imitowania i trzeba temu zapobiegać. Jeżeli w temacie występuje na przykład postać ludzka, nie należy z góry przesądzać, że twarz i ręce będą cielistego koloru. Takie sprowadzenie zagadnienia do prymitywnego szablonu nie może dać dobrego wyniku. Twarz i ręce mogą być wyrażone każdym kolorem. Trzeba mieć zaufanie do twórczej pomysłowości dziecka i nie należy mu odbierać satysfakcji samodzielnego rozwiązywania problemów kolorystycznych. Dzieci mają bujną fantazję i dużo wyczucia dla zagadnień kolorystycznych i nie trzeba krępować ich pomysłowości, co najwyżej po dokonaniu pracy można rozważać, które rozwiązania są lepsze, a które mniej dobre. Nie należy więc z góry przesądzać sprawy i narzucać dziecku gotowego koloru. To zabija jego twórczą fantazję i hamuje samodzielny rozwój.
W ocenie wykonanych prac trzeba zachować dużą względność. Każde rozwiązanie zgodne z temperamentem dziecka i stopniem jego rozwoju jest dobre. Wobec tego, że istnieją w każdym zespole różne indywidualności, muszą być uznawane liczne indywidualne rozwiązania.
Poszczególne techniki wymagają określonego sposobu postępowania. I tak na przykład piórem wykonujemy małe rysunki. Pióro daje cienką, czytelną kreskę. W rysunku powstaje zespół, siatka kresek, która się zagęszcza lub rozrzedza i musi być ustawiona w równowadze z białymi partiami kartki.
Rysunek ołówkowy to technika trudniejsza. Ołówkiem narysowaną formę dziecko zaczyna zmazywać gumką. W ten sposób smaruje i brudzi rysunki. Nadto rysując ołówkiem najczęściej używa ołówka, tak jak przy pisaniu. Przy rysowaniu należy jednak zupełnie inaczej trzymać ołówek i inaczej kreślić linie. Lepsze bywają rysunki czarną kredką lub sangwiną. Powstają kreski miękkie i szerokie, natężenia mogą być bardziej zmienne. Rysunek nabiera więcej malarskich cech.
Bardzo dobre są farby kryjące. Powinny być urobione dość gęsto, aby mogły istotnie kryć. Nauczyciel musi mieć zrozumienie dla właściwości poszczególnych materiałów i technik i powinien czuwać nad prawidłowym sposobem używania ich. Musi on wszystkie materiały dzieciom przygotować, aby nie rozpraszały się na te czynności i aby zapobiec złemu przygotowaniu materiałów. Jeśli idzie o farby kryjące, nauczyciel powinien dać dzieciom rozrobione w kubkach farby, których nie powinny rozcieńczać zbytnio wodą. Nadmierna bowiem ilość wody działa tu destrukcyjnie.
Czuwanie nad techniczną stroną materiałów nie powinno oczywiście umniejszać czujności nauczyciela w zakresie istotnych zagadnień malarskich.