RZEŹBA.

Podobnie jak ćwiczenia dekoracyjne można na wszystkich stopniach nauczania prowadzić ćwiczenia rzeźbiarskie, jeżeli warunki pracy i dyscyplina zespołu na to pozwalają. Materiał, którego do tego używamy, to plastelina oraz rzeźbiarska glina. Nie ulega jednak wątpliwości, że do lepienia nadaje się znacznie lepiej glina. Daje ona większe możliwości.

Rzeźba, którą dzieci wykonują, nie może być dużych rozmiarów. Będzie to zatem mała rzeźba. Tematem będzie postać ludzka, zwierzę, ptak oraz takie przedmioty, które dadzą się powiązać z wymienionymi tematami. Dla przykładu podamy kilka: rolnik za pługiem, marynarz, pies, zapaśnicy, klown, kosiarz, kowale, ale także: brama, nagrobek, słup graniczny itp.

Dziecko rzeźbi z taką samą łatwością, z jaką rysuje i maluje. Charakter tych rzeźb jest taki sam, jak w malarskich pracach, syntetyczny i naiwny. Detal najczęściej nie jest i nie może być wypracowany, natomiast ogólny zarys miewa zazwyczaj dużo wyrazu charakteru.

Dziecko zasadniczo dobrze wyczuwa bryłę rzeźby. Jeżeli zwrócimy mu uwagę, że powinno rzeźbę tak formułować, aby nie było w niej ażurów, gdyż tylko w tym wypadku, jeżeli pozostanie zwartą bryłą, nie rozleci się, dziecko zbuduje zwartą całość. Można dla przykładu rzeźbę na przykład tancerki, która ma wyrzucone na zewnątrz ręce i nogi, zademonstrować po kilku dniach, kiedy glina zaczyna pękać, a kończyny urywają się. Taki przykład będzie najlepszym objaśnieniem konieczności zachowania rzeźby w zwartej bryle.

Rzeźby wykonane w glinie muszą powoli schnąć w chłodnym miejscu. Po wyschnięciu mogą być wypalane w piecu ceramicznym. Mogą być również z powodzeniem polichromowane przed wypaleniem i po wypaleniu.

Rzeźba powinna być statyczna, tzn. podstawa jej musi być mocna, a oś główna tak ustawiona, aby zapobiegła wywrotności.

Rzeźba dziecka przypomina swoim charakterem rzeźbę ludową. Należy do tego samego gatunku nieuczonej, prymitywnej rzeźby, która dzięki swej prostocie i bezpośredniości miewa bardzo dużo uroku i wyrazu.